Η συγγραφέας και δασκάλα Τασία Ευσταθίου είπε για τον μπαρμπα-Μήτσο:

Η Ακράτα σήμερα αποχαιρέτισε τον τροβαδούρο της, μπαρμπα-Μήτσο Ντεβέ. 

Τον άνθρωπο που τραγούδησε τη Γκόλφω και το Σαν πας πουλί μου στο Μοριά μοναδικά.

Τίμησε με την παρουσία του εκδηλώσεις της Αναγέννησης και άλλων φορέων του τόπου.

Τον  "ανακάλυψα"  το 1997 όταν ετοιμάζαμε την Αναδρομή στις Ρίζες με τον πολιτιστικό Σύλλογο. Φορώντας τη στολή του τσολιά με όλα τα κουμπούρια και τα στολίδια τραγούδησε τότε στον εξώστη κι έκανε πολλά μάτια να δακρύσουν. Αλλά κι αργότερα στα Περεσιάδεια, στην Αναγέννηση επί σκηνής ήταν εκεί με τη βραχνή γεμάτη πάθος φωνή του να μας ταξιδεύει στα λημέρια της παράδοσης.

Το καλοκαιράκι του 2011 η Κοινότητα Ακράτας τον τίμησε. Η χαρά του ήταν μεγάλη. 

Τη θλίψη μου σήμερα διώχνει η εικόνα του: Ένα μοναχικό δέντρο που ρίζωσε στην Ακράτα, την αγάπησε, την τίμησε. Ένα δέντρο που έκανε καρπούς παιδιά κι εγγόνια. Ο  μπαρμπα-Μήτσος θα ζει πάντα στην καρδιά μας. Στον ίσικιο αυτού του δέντρου θα αναπολούμε όμορφα το χθες και ίσως ακούσουμε από 'να δισέγγονό του αηδόνι το Έβγα Γκόλφω στο βουνό...

Ο ποιητής και φιλόλογος Παναγιώτης Κουμπούρας έγραψε τα εξής:

                           Ο ΟΛΒΙΟΣ ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΝΤΕΒΕ .

Πλήρης ευτυχούς βίου , ζωής γεμάτης τραγούδια , έρωτες και βόλια , έφυγες για το ουράνιο ταξίδι σου λεβέντη , άρχοντα κι αντάρτη Δημήτρη Ντεβέ . Έλεγαν οι σοφοί μας « Μηδένα προ του τέλους μακάριζε ». Μακαριστά τα τέλη της γήινης ζήσης σου , αγαπητέ Μήτσο , όπως μακαριστή , τιμημένη και δοξασμένη υπήρξε όλη η πολιτεία σου , είτε ως τροβαδούρος στα στενά της αγαπημένης σου Ακράτας , είτε ως αγωνιστής της λευτεριάς στις χιλιοτραγουδισμένες κορφές του αγαπημένου σου Χελμού . Βίωσες έρωτες αγνούς , βίωσες τη συντροφικότητα πλάϊ στην αφοσιωμένη επί 62 ολόκληρα χρόνια σύζυγό σου , βίωσες την καρποφορία του οικογενειακού δέντρου καμαρώνοντας παιδιά , νύφες και εγγόνια . Με το τραγούδι μόνιμα στα χείλη και στην καρδιά τίμησες και τιμήθηκες από φίλους μπιστικούς και από ολόκληρη την κοινότητα της Ακράτας . Κονταροχτυπήθηκες , άνισα , με τον πόνο και τον πολέμησες όρθιος και λεβέντης . Καμάρωσες , στα τελευταία σου , στην πλατεία τον αγαπημένο σου εγγονό να παίζει στη Φιλαρμονική Ακράτας και με γεμάτη την ψυχή έκλεισες τα μάτια σου , λέγοντας το  « Νυν απολύεις … ».

        Όλβιος , ευτυχής και μακάριος ο βίος σου , αγαπητέ Δημήτρη . Για μας , που σε γνωρίσαμε και θα σε θυμόμαστε για πάντα , να’ρχεσαι όσο πιο συχνά μπορείς και να μας τραγουδάς στα όνειρά μας τη Γκόλφω , τη Βοσκοπούλα , τους έρωτες που χάνονται στα βάθη του χρόνου , αλλά δεν σβήνουνε ποτέ . Θα κρατήσουμε άσβηστη τη θύμησή σου , τροβαδούρε φίλε Δημήτρη Ντεβέ . Όλβιος ο βίος σου και στη ζωή και στην αιωνιότητα !

Κατά την νεκρόσιμη ακολουθία ο Σπύρος Ασημακόπουλος εκφώνησε επικήδειο λόγο:

4 Αυγούστου 2012 η πρώτη εμφάνιση  του μικρότερου εγγονού σου, σαν μουσικού στην συναυλία της Φιλαρμονικής μας και η τελευταία δική σου στην πλατεία της Ακράτας για να καμαρώσεις τον εγγονό σου Χαράλαμπο.

΄Ηλθα για λίγο στο τραπέζι σου να τα πούμε και όπως πάντα πρόθυμος να κάνεις κάτι για το χωριό σου, μου είπες: «μπορώ και εγώ να πω ένα τραγουδάκι αν ξαναγίνει κάποια εκδήλωση» παρότι η υγεία σου είχε αρχίσει να σε εγκαταλείπει,.

Αγαπητέ μου και ξεχωριστέ φίλε Δημήτρη

Σύσσωμη η οικογένειά σου σε θρηνεί, όλοι οι φίλοι σου μικροί και μεγάλοι σε αποχαιρετούν με κάποιο κόμπο στο λαιμό ίσως και κάποιο κρυφό δάκρυ, όμως εκείνη που ντύνεται στα μαύρα είναι αυτή τούτη η ΑΚΡΑΤΑ μας. Το κενό που αφήνεις είναι μεγάλο.

Ευτυχώς που η κοινότητα πρόλαβε να σου δείξει και να νιώσεις  την αγάπη της κοινωνίας της  με την περσυνή όμορφη εκδήλωση προς τιμή σου. Μια ξεχωριστή γιορτή κατά την  οποία μας δόθηκε η ευκαιρία να τραγουδήσουμε μαζί σου κάποια από τα τραγούδια που τόσο αγαπούσες.

Αγαπητέ φίλε Δημήτρη

Γράφεις στις νοσταλγικές σου αναμνήσεις που μου έχεις παραχωρήσει. «Αφού τσακώθηκα με το δάσκαλο, η μάνα μου με έστειλε στην Πάτρα στον αδελφό της.

Με έστειλε ο θείος μου για βιβλιοδέτη, έφυγα από εκεί και πήγα για κουρέας, στη συνέχεια σε σιδηρουργείο, σε μηχανοξυλουργείο, σε κατασκευές ρολών για μαγαζιά, σε ραφτάδικο και τελευταία σε ζαχαροπλαστείο. Ήμουνα μικρός και έτρωγα την καρπαζιά μου και έφευγα, οπότε ο θείος μου με έστειλε πίσω στην μάνα μου. Τότε πλησίασα τον μαστρο - Βασίλη τον πιτόρο  και έμεινα μαζί του μέχρι που μας πάντρεψε με την Κυρά Γιώτα».

Ανήσυχο πνεύμα. Τελικά σε κέρδισε η ΑΚΡΑΤΑ.

Από τότε έζησες εδώ με την αγαπημένη σου κυρά Γιώτα πολλά χρόνια μαζί.

Μια ζωή ολόκληρη.

Μια ζωή γεμάτη αγάπη, αγωνία αλλά και όμορφο τραγούδι.

Με την Κυρά Γιώτα και με πολύ αγάπη μεγαλώσατε και καμαρώσατε τόσα παιδιά  και εγγόνια για τα οποία ένιωθες απέραντη αγάπη και δικαιολογημένη περηφάνια.

Παράλληλα άλλη τόση αγάπη έδειξες και για την  Ακράτα και μέχρι την τελευταία  στιγμή η αγωνία σου ήταν, πως μπορεί να γίνει καλύτερη, ήσουν δε πάντα πρόθυμος να προσφέρεις ότι μπορούσες για το καλό της.

Φίλε Δημήτρη

Έτσι σε γνώρισα και σε ευχαριστώ που μου έδωσες το δικαίωμα και την χαρά στη ζωή μου να γίνω φίλος σου.

 Είμαι σίγουρος  ότι έφυγες μέσα στην αγκαλιά της οικογένειάς σου με τόση αγάπη ώστε τα τέλη σου ήταν Χριστιανά, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά.

Θα σε θυμόμαστε με αγάπη.

Ελαφρό το  Ακρατινό χώμα που θα σε σκεπάσει.

Καλέ μου φίλε ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ.