« Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ » ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ ΑΚΡΑΤΑΣ .

                                          ΕΝΑ ΣΤΗ ΓΗ – ΔΥΟ ΣΤ’ ΑΣΤΕΡΙΑ !

         Σήμερα , πατέρας 4 παιδιών κρεμάστηκε σε δέντρο στην αυλή του σπιτιού του . Χθες , πολύτεκνη μητέρα έπεσε στον γκρεμό … Αύριο , 18χρονη μαθήτρια βάζει τέλος στο ασφυκτικά αβέβαιο μέλλον της . Στην τραγική αυλή της σημερινής Ελλάδας τα … θαύματα έρχονται και πάλι από το μέγα θάμα της Τέχνης και του Πολιτισμού . 55 χρόνια από τη γέννησή του , το θεμελιακό για τη νεοελληνική μας δραματουργία έργο  « Η αυλή των θαυμάτων » του αξέχαστου Ιάκωβου Καμπανέλλη , δεν είναι απλά επίκαιρο , είναι καταλυτικά διδακτικό για την ίδια την πορεία της Ελλάδας και των παιδιών της . Έργο κορυφαίο και πολυπαιγμένο από αμέτρητα θεατρικά σχήματα σε όλη την Ελλάδα . Δεν είναι υπερβολή , αλλά αυθεντική μαρτυρία των ίδιων των θεατών , το ότι εδώ , σε τούτη την « αυλή των θαυμάτων » που ονομάζεται Θεατρική Αναγέννηση Ακράτας , ευτύχησε αυτό το πράγματι κορυφαίο έργο να γνωρίσει μια αντάξια και αληθινά κορυφαία παράσταση .

        Οι ερασιτέχνες ηθοποιοί της Αναγέννησης – και οι εμπειρότεροι και οι νεότεροι – διδαγμένοι από τον δάσκαλο του θεάτρου Κώστα Φαρμασώνη μαστόρεψαν στην καρδιά και στο μυαλό των τυχερών θεατών τους , χαρακτήρες , εικόνες , αξίες και όνειρα διαχρονικά και αιώνια για τον άνθρωπο , για την Ελλάδα , για την ανθρωπότητα . Ο Κώστας Φαρμασώνης, ως βαθύς γνώστης του θεάτρου , έστησε γερά τις βάσεις της ερμηνευτικής απόδοσης του κειμένου και εμφύσησε μέσω της πνοής των ηθοποιών του τον ρυθμό και την προοπτική μιας ολοκληρωμένης Θεατρικής Τέχνης . Ένα στη γη – δύο στ’ αστέρια ! Όλα τα πρόσωπα – θύματα της ακηδείας , της έλλειψης φροντίδας από την Ελληνική Πολιτεία , όπως σωστά επισημαίνει – δρουν και συναισθάνονται όχι μόνον υπό το φως της ανθρώπινης ηθογραφίας , αλλά κυρίως με τον στιβαρό βηματισμό του πολιτικού επικού θεάτρου της Μπρεχτικής αποστασιοποίησης . Γνωρίζει ο σκηνοθέτης και σέβεται το ότι ο Καμπανέλλης πριν από 55 χρόνια με την Αυλή των θαυμάτων εγκαινιάζει το πολιτικό θέατρο στη νεοελληνική σκηνή .

         Με την μαεστρία της σκηνοθεσίας του καταφέρνει να συγκεράσει αρμονικά και συναίσθημα και πολιτική συνείδηση πάνω στη μοίρα της Ελλάδας και των παιδιών της . Ένα στη γη – δύο στ’ αστέρια ! Έχει δύο κολόνες για να στηριχθεί . Τους δύο ρόλους – σύμβολα του έργου . Τον Ιορδάνη , ποταμό λαοσοφίας και φυσικής γνησιότητας , και την Αστά , την ασταμάτητη ροή ανθρώπινης καρτερίας και αντοχής πέρα από χρόνο και τόπο . Και με τη θαυμάσια μουσική επιμέλεια , νά , το πρώτο θαύμα της παράστασης : Ο ΡΥΘΜΟΣ ! Ο ποταμός Ιορδάνης απογειώνεται από τα όρια του προσώπου , γίνεται χορός καθαρτήριος της ανθρώπινης τραγωδίας . Η ασταμάτητη ροή Αστά εξαϋλώνεται από ηλικία και χρόνο και γίνεται κι αυτή χορός ανίκητων ψυχών , γίνεται κίνηση νερού καθαρτήριου που βαφτίζει τη νέα γενιά , τον Γιάννη , τον πρόδρομο μιας σταγόνας ελπίδας για το αύριο . Με το πρίσμα αυτό , θεωρώ την ερμηνεία του Ιορδάνη από τον ερασιτέχνη ηθοποιό της Αναγέννησης Ακράτας ΝΙΚΟ ΓΡΑΒΑΝΗ ως μία από τις σημαντικότερες που έχουν αποδοθεί σε όλη την Ελλάδα . Ο Γραβάνης δεν έπαιξε τον ρόλο του Ιορδάνη . Τον χόρεψε ! Χόρεψε με σώμα , ψυχή και λόγο . Χόρεψε στη γη , στον ουρανό με τ’ αστέρια , στις ψυχές των θεατών . Κατά δεύτερο λόγο , η νεαρή δασκάλα με το όμορφο παιδικό πρόσωπο ΜΑΡΙΑ ΑΓΓΕΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ « χόρεψε » κι αυτή τον ρόλο της « γριάς » Αστά . « Και νερό να είμασταν , θα είχαμε βρει ένα στέκι … » . Αυτή τη σοφή ρήση υπηρέτησε η νέα ηθοποιός με την εξαιρετική της ερμηνεία και απέδωσε το χωρίς ηλικία διαχρονικό πρόσωπο της καρτερίας ως ένας μικροσκοπικός , πλην όμως ακατανίκητος Σαρλό .

         Στη ΝΙΚΗ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ , την Αννετώ , με το άθραυστο ευγενές κράμα συναισθημάτων που μας χάρισε , απονέμεται μαζί με το φιλί της αγάπης μας και ο μέγας θαυμασμός για την προσήλωση και την πίστη που χαρακτηρίζει τον γνήσιο ερασιτέχνη εραστή της Τέχνης . Με διαμάντια σαν τη Νίκη μας , δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε , ούτε την σκληρή μοναξιά , γιατί η φωλιά της Αναγέννησης θα είναι πάντα ζεστή .                      Ο ΠΑΝΟΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ ως Στράτος , ήλθε στην αυλή μας ζωντανεύοντας λαϊκούς ήρωες του παλιού καλού Ελληνικού σινεμά . Μαζί με τον ΣΠΗΛΙΟ ΖΙΔΡΟΠΟΥΛΟ , τον τραγικό Στέλιο , θύμα της ακηδείας που λέγαμε , απέδωσαν συγκλονιστικά τις πιο δυναμικές σκηνές του έργου . Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ ως Μπάμπης , άψογα παραστατικός , ρεαλιστικός και ονειροπόλος ταυτόχρονα , μαζί με την ΕΙΡΗΝΗ ΜΙΧΑΛΑΚΗ , τη γυναίκα του Βούλα , σφράγισαν την παράσταση με χρώμα και όνειρο . Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΕΤΣΙΟΥ εκφραστικότατη ως Μαρία , η ΜΑΡΗ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ σε άρτια ποιοτική απόδοση του πολύπτυχου , συγκρουσιακού και λεπτών αποχρώσεων ρόλου της Όλγας , η ΜΑΡΙΑ ΛΕΝΤΖΑΚΗ , πειστική και εντυπωσιακή ως Ντόρα , το όμορφο φτωχοκόριτσο της αυλής με τις μετέωρες φιλοδοξίες και τα πουλημένα όνειρα , και ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΤΣΑΓΚΑΣ , άψογος και εκδηλωτικός ως Γιάννης , πρόδρομος νέος της σύνεσης και του αγνού πλατωνικού έρωτα προς ένα αβέβαιο και θολό μέλλον. Χαρακτηριστικούς ρόλους που ανέβασαν συνολικά την ποιότητα της παράστασης ερμήνευσαν οι ΚΩΣΤΑΣ ΑΥΛΩΝΙΤΗΣ , ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ , ΜΗΝΑΣ ΝΤΕΒΕΣ και ΝΙΚΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ .

         Αν το πρώτο θαύμα της θεατρικής αυλής της Αναγέννησης Ακράτας λέγεται : ρυθμός , το δεύτερο θαύμα λέγεται : ΣΥΝΕΧΕΙΑ , παράδοση , σκυτάλη , μπόλιασμα . Ο μικρός ερασιτέχνης ηθοποιός ΣΠΥΡΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ υποκλίνεται με καμάρι και συγκίνηση πάνω στο θεατρικό σανίδι του ίδιου Συλλόγου , που ο παππούς του Σπύρος Μιχαήλ Ασημακόπουλος έπαιζε πριν δεκαετίες τον Τάσο στη Γκόλφω . Είναι αναντίρρητα βέβαιο πως μετά από δεκαετίες ο εγγονός του μικρού Σπύρου θα υποκλίνεται με το ίδιο καμάρι και με την ίδια συγκίνηση στο ίδιο θεατρικό σανίδι της ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ ΑΚΡΑΤΑΣ ! Αυτό είναι και το θαυμαστό μήνυμα της φετινής παράστασης . Όχι μόνον η όμορφη Ακράτα , αλλά και ολόκληρη η πανέμορφη Ελλάδα μας , αν βρει μέσα της τον ενωτικό ρυθμό της αντοχής , της συνεργασίας και της αλληλεγγύης μπορεί να κάνει θαύματα και να πορευθεί σθεναρά με σταθερό βήμα μέσα από τα τείχη των αδιεξόδων .

          Ο ΚΩΣΤΑΣ ΦΑΡΜΑΣΩΝΗΣ ευγνώμων αφιερώνει τη δουλειά του στον αλησμόνητο Ακρατινό Νίκο Παπαγεωργόπουλο . Και ο Ιορδάνης , ποταμός της θυμοσοφίας , μάς διδάσκει κερνώντας κρασί πηγαίου λόγου όλους εμάς τους θεατές που θα προστρέξουμε να απολαύσουμε την παράσταση :

Ξέρεις , Γιάννη – θεατή , τί είναι θέατρο ; Σου πω εγώ … Βλέπει θεός κόσμο , ντουνιά όλο μαράζι να είναι , να στάζει χολή καρδιά του και λέει …Σπείρω μεράκι σε μια αυλή ανθρώπων , τ’ ονομάσω Σπύρο , Νίκο , Νίκη … ονόματα απλά σα κρασί και αίμα ,αυτοί κάνουν μια μεγάλη αγκαλιά σα στέγη ουρανός. Βλέπουν πίκρα στον κόσμο , κερνάνε χαρά , βλέπουν ασχήμια , κερνάνε ομορφιά , βλέπουν θάνατο , χαρίζουν ζωή … Αυτό θα πει θέατρο , Γιάννη , πρόδρομε –θεατή . Ένα στη γη – δύο στ’ αστέρια ! Σαν ασταμάτητη ροή αντοχής και ελπίδας . Σαν Αναγέννηση Ακράτας . Σαν Ελλάδα !_

                                                             ΙΟΥΝΙΟΣ 2012

                                 ΚΟΥΜΠΟΥΡΑΣ  ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ  -  ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ